زاینده رود که زمانی شریان حیاتی مرکز کشور ایران بود، امروز به رودخانه‌ای فصلی تبدیل شده و از کمبود شدید ذخایر آبی رنج می‌برد.
رودخانه زاینده رود ، یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین رودخانه‌های ایران، حالا دیگر آن شادابی گذشته را ندارد. این رود که با طولی بیش از ۴۰۰ کیلومتر، روزگاری حیات مناطق مرکزی ایران را تأمین می‌کرد، امروز به جریانی ناپایدار و فصلی تبدیل شده است.
دلیل این خشکی، تنها کاهش بارندگی‌ها نیست؛ هرچند تغییرات اقلیمی نقش دارد، اما آنچه زاینده‌رود را به مرز بحران رسانده، مجموعه‌ای از عوامل انسانی است: برداشت بی‌رویه آب در مناطق بالادست، انتقال منابع آبی به حوضه‌های دیگر، و افزایش فشار جمعیتی در اطراف مسیر رودخانه، همگی باعث شده‌اند تا زاینده‌رود در بخش‌های پایین‌دست کاملاً خشک شود.
وضعیت فعلی سد زاینده‌رود نیز گویای عمق بحران است. این سد اکنون تنها حدود ۳۷۰ میلیون متر مکعب آب در خود دارد؛ رقمی که ۶۲ درصد پایین‌تر از میانگین بلندمدت است. به عبارتی دیگر، ۷۱ درصد ظرفیت سد خالی مانده و این یعنی زنگ خطری جدی برای آینده آب در منطقه.
زاینده‌رود، دیگر تنها یک دغدغه زیست‌محیطی نیست؛ بلکه به نمادی از بحران مدیریت منابع آب در کشور تبدیل شده است.