لوکاس واسکز ، سرباز خاموش تیم رئال مادرید، در سکوت و دور از هیاهو با پیراهن شماره ۱۷ برای همیشه از کهکشانی‌ها خداحافظی کرد.
در شبی که سانتیاگو برنابئو صحنه وداع باشکوه لوکا مودریچ و کارلو آنچلوتی بود، لوکاس واسکز در گوشه‌ای از نیمکت، بی‌صدا و غریبانه اشک می‌ریخت. این روزها رئال مادرید آکنده از لحظات احساسی است؛ باشگاهی که با جدایی نام‌هایی بزرگ، برای نسلی دیگر آماده می‌شود.
هنوز دل‌مان با رفتن مودریچ کنار نیامده، مردی که در اوج پختگی به رئال آمد، در اوج هم می‌رود، بی‌آنکه جادوی فوتبالش تمام شده باشد.
اما همزمان با این وداع بزرگ، نامی دیگری هم به پایان خط رسید: لوکاس واسکز. بازیکنی که نه تیتر بود، نه ستاره اول زمین، اما ستون‌های پنهان موفقیت رئال، بر دوش او و امثال او استوار بودند.
بیش از ۴۰۰ بار پیراهن سفید را پوشید، نه برای دیده شدن، بلکه برای خدمت. او در هر پستی که از او خواسته شد، بازی کرد؛ بدون غرور، بدون ادعا، با تمام توانش.
لوکاس واسکز را نمی‌توان در قاب معمول ستاره‌ها جا داد. او بازیکن «باشگاه» بود، بازیکنی که شاید در سایه بازی می‌کرد، اما بدون او نور کافی برای درخشش دیگران نبود. وقتی از وفاداری، تعهد، تلاش و فروتنی صحبت می‌کنیم، باید به شماره ۱۷ اشاره کنیم.
خروج واسکز شاید در سایه بدرقه بزرگ مودریچ گم شود، اما نباید فراموش کنیم که قهرمانان فقط آنان نیستند که جام بالا می‌برند یا هت‌تریک می‌کنند. گاهی قهرمان واقعی، همان کسی است که در سکوت می‌جنگد، می‌سازد و می‌رود؛ بی‌آنکه در مرکز دوربین‌ها باشد. برای لوکاس، هیچ موسیقی وداعی پخش نشد، اما در دل هواداران، آهنگی از احترام و قدردانی برای همیشه ماندگار خواهد بود.