عشق ابدی در تلاش برای نمایش عشق مدرن، به بازاری سطحی از رقابت‌های ظاهری و کلیشه‌ای بدل شده که شأن رابطه انسانی را پایین می‌آورد.
روزنامه فرهیختگان نوشت: برنامه عشق ابدی که با اجرای پرستو صالحی روی آنتن رفته، به‌جای آن‌که نمایی از عشق مدرن باشد، تصویری مخدوش و سطحی از روابط انسانی ارائه می‌دهد.
در این برنامه، به‌جای شکل‌گیری گفت‌وگو و شناخت متقابل، با یک نمایش وارونه و عجیب از آشنایی روبه‌رو هستیم: دختران صف کشیده‌اند و پسران یکی‌یکی ظاهر می‌شوند تا مورد قضاوت ظاهری قرار بگیرند. انگار نه انگار که رابطه انسانی نیازمند گفتگو، احترام، و تدریج در شناخت است.
در چنین قالبی، نه اثری از عمق دیده می‌شود و نه فرصتی برای کشف لایه‌های درونی شخصیت‌ها وجود دارد. آن‌چه اهمیت پیدا کرده، ظاهر افراد و تأثیر اولیه‌شان است؛ شغل، چهره، و ژست‌های اغواگرانه‌ای که در کسری از ثانیه باید مخاطب را جذب کنند.
نتیجه‌اش می‌شود نمایشی از انتخاب‌های توخالی و تکراری که نه بر پایه درک متقابل، بلکه بر اساس کلیشه‌های جنسیتی و بازاری شکل گرفته‌اند.
مسئله نگران‌کننده‌تر اما نقش محوری پرستو صالحی در این برنامه است؛ کسی که نه تخصص روان‌شناسی دارد، نه سابقه آموزشی یا پژوهشی در زمینه سبک زندگی.
او با اتکا به شهرت مجازی و گذشته‌ای در بازیگری که سال‌هاست کم‌رنگ شده، در جایگاه کسی قرار گرفته که باید الگوی اخلاقی و مشاور عاطفی باشد. این انتخاب نه تنها نادرست، بلکه نشانه‌ای آشکار از رویکرد کم‌مایه و جنجال‌محور سازندگان برنامه است.
در نهایت، «عشق ابدی» به‌جای کمک به فهم بهتر روابط انسانی، آن‌ها را به رقابتی سطحی و نمایشی بی‌محتوا تقلیل داده؛ رقابتی که در آن، عواطف جای خود را به جذابیت‌های فوری و قضاوت‌های شتاب‌زده داده‌اند.