گوهر خیراندیش با اشاره به تجربه بازی در فیلم بانو بیان کرد که این اثر ۱۱ سال توقیف بود و داریوش مهرجویی آن را نماد ایران می‌دانست.
خیراندیش توضیح داد که مهرجویی در این اثر به رفتارهای غیرانسانی نسبت به محیط زیست، قطع درختان و تخریب طبیعت برای ساخت برج‌های بی‌قاعده اشاره کرده و این موضوع را به‌عنوان یکی از دغدغه‌های اصلی خود مطرح کرده بود.
به گفته او، هرچند برخی تلاش داشتند فیلم را سیاسی تعبیر کنند، مهرجویی هیچ‌گاه قصد نداشت به شکل مستقیم وارد این فضا شود و بیشتر نگاهی اجتماعی و انسانی داشت.
فیلم بانو یکی از آثار مهم سینمای ایران محسوب می‌شود که به مدت ۱۱ سال توقیف بود و تنها پس از سال‌ها انتظار توانست به نمایش عمومی درآید.