حامد حدادی اسطوره بسکتبال ایران، پس از مراسم رسمی خداحافظی‌اش از تیم ملی تأکید کرد که هنوز قصد ترک میادین را ندارد و همچنان در رقابت‌های باشگاهی حضور خواهد داشت.
حدادی پس از وداع رسمی با پیراهن تیم ملی بسکتبال ایران، در میان هواداران و هم‌تیمی‌هایش گفت: «مراسم خداحافظی خوبی برگزار شد و خوشحالم که توانستم در کنار مردم و همبازی‌هایم از تیم ملی خداحافظی کنم. آقای داوری از من خواست که یک بازی دیگر انجام دهم، اما تصمیم گرفته بودم که با یک خداحافظی رسمی کنار بروم. برای تیم ملی بهترین‌ها را آرزو دارم. اگر شرایط اجازه دهد، همچنان در رقابت‌های باشگاهی حضور خواهم داشت.»
حامد حدادی و خاطرات تلخ و شیرینش از بسکتبال
حدادی درباره خاطرات تلخ و شیرین خود گفت: «در ورزش، آسیب‌دیدگی همیشه وجود دارد و من هم چندین بار مجبور شدم زیر تیغ جراحی بروم. با این حال، بهترین خاطره‌ام صعود به المپیک ۲۰۰۷ بود که لحظه‌ای فراموش‌نشدنی محسوب می‌شود. البته خاطرات تلخ هم کم نیستند؛ مثلاً در بازی‌های آسیایی اینچئون، خیلی به مدال طلا نزدیک بودیم، اما نتوانستیم به آن دست پیدا کنیم.»
حدادی در پاسخ به سؤال درباره آینده خود در دنیای بسکتبال گفت:
«فعلا تصمیمی برای ورود به حوزه مدیریت یا مربی‌گری نگرفته‌ام. دوستانم به من توصیه کرده‌اند که تا زمانی که بدنم اجازه می‌دهد، به بازی ادامه دهم. هر روز به سالن آزادی می‌آیم و تمرین می‌کنم. هنوز به خداحافظی از بسکتبال فکر نکرده‌ام، شاید امسال این اتفاق بیفتد، شاید هم در آینده.»
حدادی درباره عدم حضور بازیکنان ایرانی در NBA پس از خودش، گفت:
«امروز ورود به NBA ساده‌تر از گذشته است. در دوره من، این کار بسیار دشوار بود، اما اکنون بازی‌ها در سطح جهانی پخش می‌شود و دیده شدن بازیکنان راحت‌تر شده است. به بازیکنان توصیه می‌کنم در تورنمنت‌های بین‌المللی شرکت کنند تا شانس خود را برای جذب شدن به تیم‌های بزرگ افزایش دهند. پتانسیل در بسکتبال ایران وجود دارد، اما بازیکنان باید آینده‌نگر باشند.»
حامد حدادی در پاسخ به این پرسش که از وزیر ورزش چه درخواستی دارد، گفت:
«ما به یک سالن استاندارد در مرکز شهر نیاز داریم. اگر سالن مناسبی داشته باشیم، میزبانی رویدادهای بین‌المللی برایمان آسان‌تر خواهد شد. این موضوع را بارها مطرح کرده‌ایم، اما هنوز عملی نشده است.»
حامد حدادی در بخش دیگری از صحبت‌هایش به سختی‌های دوران نوجوانی خود اشاره کرد و گفت:
«زمانی که در اهواز بسکتبال را شروع کردم، به دلیل گرمای هوا و نبود امکانات، کفش مناسبی نداشتم. شش ماه اول مجبور بودم با پای برهنه تمرین کنم و پاهایم مدام تاول می‌زد. مدتی مجبور شدم بازی را کنار بگذارم تا زخم‌هایم التیام یابد. بعد از هشت ماه، اولین کفشم را که عمویم از آلمان فرستاده بود، به دست آوردم. حتی امروز هم مشکل پیدا کردن کفش دارم، چون سایز پایم ۵۳ است!»
او همچنین درباره فعالیت برادرش در بسکتبال گفت:
«برادرم احمد در اهواز یک آکادمی بسکتبال دارد و در حال مربی‌گری است. قصد داریم در شهرهای دیگر هم آکادمی‌هایی تأسیس کنیم تا استعدادهای بیشتری را شناسایی کنیم. هدفمان این است که کلاس‌های مربی‌گری برگزار کنیم و این برنامه را در سراسر ایران گسترش دهیم.»